18 şubat ’06, cihangir
rüzgar'a.
daha büyük fırtınalar
içinde
daha dinginlikle alacaksın yolunu
rüzgarın özgürlüğünde
gerekirse, rüzgara da karşı.
derin fırtınalardan
akılla, erdemle süzülmüş olmanın
dinginliğinde
bulacaksın kendini
fırtınalara karşı.
30 Ekim 2008 Perşembe
15 Ekim 2008 Çarşamba
mektuplar’dan alıntılar 1
15 ekim ’08, cihangir
bendeniz pek duymam, biliyorsun. yine de, dikkatliyimdir. sen bana kriterlerini yaz, açayım kulaklarımı. hayat bu; bakarsın, göl maya tutar.
bendeniz pek duymam, biliyorsun. yine de, dikkatliyimdir. sen bana kriterlerini yaz, açayım kulaklarımı. hayat bu; bakarsın, göl maya tutar.
rakı
03 nisan ’06, cihangir
kimse alınmasın, sabahın beşine kadar müşteri bekleyip, neredeyse sattığı tek ürünün hemen tüm türleri soğuk içilirken, bunları sıcak satan esnafa siz ne dersiniz bilemem ama; bendeniz, "sığır" derim.
günlerdir tembellik istikametinde bir sığıra denk geliyorum; oradan kafama takıldı az önce kendime rakı koyarken.
bir ara sokaklarda karşılaştığım sığırları eğitme misyonu yüklenmiştim kendi kendime; pek çok kez kafamın ya da suratımın dağılması ya da kemiklerimin kırılmasıyla sonuçlandığı için, artık yalnızca polis memurlarına bulaşıyorum.
artık onlara karşı koruyabiliyorum çünkü kendimi. nedense, söylediklerim bir yana, tipime rağmen girmeye cesaret edebilen çıkmadı, artık 10 yılı kafadan geçmiştir. avrupa birliği ayaklı, uygulanmayan insan hakları reformlarından çok önceden beridir yani.
sabır testlerinden birinde, evimin yolunda olduğu için hemen her gün geçtiğim konsolosluğun önünde gece-gündüz nöbet tutan polisleri hedef almıştım.
sonunda biri, “beyefendi, amacınızı anladık; bize şiddet uygulatamayacaksınız. sabahın beşi oldu, işimizi engelliyorsunuz. evinize gidin artık, lütfen” deyince, durumu kavrayıp dayak yeme sevdamdan vazgeçmek zorunda kalmıştım.
çünkü, bu uyarıyı dikkate almamam, suç işlemeye başlamam anlamına geliyordu ki, daha önceki vukuatlarımı ister istemez görecek olan hakim, istemese de yasalar karşısında elleri kolları bağlı kodese tıkabilirdi bu masum kardeşinizi.
ama, artık bunu da yapmayacağım, söz veriyorum huzurlarınızda kendime. ortalık çok gergin harbiden, şiddet her koldan patladı memlekette; bunların da sinirleri iyice gerildi. daha da gerilecek gibi görünüyor üstelik.
neyse, konuyu dağıtmayalım. deneyimler gösteriyor ki, sığır eğitiminde başarısızım ve sıcak rakı satan sığırları başka bir misyonere bırakıyorum. özellikle, geç saatlerde tavsiye ederim.
neredeyse, 5 yaşından beri rakı satın alır bu kardeşiniz bakkaldan. ulu manitu, o yaştan itibaren ufaktan bakkala göndermeye başladı biraderinizi. amaç, eğitimdi; sosyal iletişim. rakı da, hemen her daim alışveriş listesinde bulunduğundan, genç yaşta aldı arkadaş şişeyi eline.
bu alışveriş dönüşlerinin belki de ilkinde, ilklerinde meydana gelen elim hadise bir yana, hiç bırakmadı arkadaş şişeyi elinden daha sonra.
o gün bırakmasının nedeni ise, düşmesiydi. ayağı basamaklara takıldı, düştü işte çocuk.
o kadar üzüldü, öyle zırıl zırıl ağlamaya başladı ki, ulu manitu, muhtemelen geri zekalı olduğunu düşündü büyük oğlunun. çünkü, bir yerine bir şey olmadığı halde ağlamayı sürdürüyordu.
bu durumda, başına gelen bu salak kaza nedeniyle cezalandırılacağından korktuğu için ağladığı endişesine kapıldı çocuğun. can havliyle salak çocuğunu teskin etmeye uğraşırken, kendi içi acıdı, çocuğu üzülüyor diye.
sahtekar olduğumu düşünmemiştir umarım?
çocuk ise, üzülüyordu harbiden; çok üzülüyordu rakı şişesinin kırılmasına. ama, korkudan değildi.
o yaşta görebildiği kadarıyla, rakı babasının en sevdiği şeydi ve o yok olmuştu. bunun sebebi de, biraderinizdi, salaklığı. ayağı basamaklara takılmadan önce, babası bir an önce sevdiği şeye kavuşsun diye salak salak koşuyordu çünkü.
yoksul olduklarının pek farkında mıydı o vakitler, onu hatırlayamıyor çocuk. öyleyse, üzüntüsü katlanmıştır. yazık lan, bacak kadar çocuk daha.
o çocuk, bir daha hiç kırmadı rakı şişesini. ve sığırlar çıkmadıysa karşısına, hep soğuk içti içkisini.
riko
kimse alınmasın, sabahın beşine kadar müşteri bekleyip, neredeyse sattığı tek ürünün hemen tüm türleri soğuk içilirken, bunları sıcak satan esnafa siz ne dersiniz bilemem ama; bendeniz, "sığır" derim.
günlerdir tembellik istikametinde bir sığıra denk geliyorum; oradan kafama takıldı az önce kendime rakı koyarken.
bir ara sokaklarda karşılaştığım sığırları eğitme misyonu yüklenmiştim kendi kendime; pek çok kez kafamın ya da suratımın dağılması ya da kemiklerimin kırılmasıyla sonuçlandığı için, artık yalnızca polis memurlarına bulaşıyorum.
artık onlara karşı koruyabiliyorum çünkü kendimi. nedense, söylediklerim bir yana, tipime rağmen girmeye cesaret edebilen çıkmadı, artık 10 yılı kafadan geçmiştir. avrupa birliği ayaklı, uygulanmayan insan hakları reformlarından çok önceden beridir yani.
sabır testlerinden birinde, evimin yolunda olduğu için hemen her gün geçtiğim konsolosluğun önünde gece-gündüz nöbet tutan polisleri hedef almıştım.
sonunda biri, “beyefendi, amacınızı anladık; bize şiddet uygulatamayacaksınız. sabahın beşi oldu, işimizi engelliyorsunuz. evinize gidin artık, lütfen” deyince, durumu kavrayıp dayak yeme sevdamdan vazgeçmek zorunda kalmıştım.
çünkü, bu uyarıyı dikkate almamam, suç işlemeye başlamam anlamına geliyordu ki, daha önceki vukuatlarımı ister istemez görecek olan hakim, istemese de yasalar karşısında elleri kolları bağlı kodese tıkabilirdi bu masum kardeşinizi.
ama, artık bunu da yapmayacağım, söz veriyorum huzurlarınızda kendime. ortalık çok gergin harbiden, şiddet her koldan patladı memlekette; bunların da sinirleri iyice gerildi. daha da gerilecek gibi görünüyor üstelik.
neyse, konuyu dağıtmayalım. deneyimler gösteriyor ki, sığır eğitiminde başarısızım ve sıcak rakı satan sığırları başka bir misyonere bırakıyorum. özellikle, geç saatlerde tavsiye ederim.
neredeyse, 5 yaşından beri rakı satın alır bu kardeşiniz bakkaldan. ulu manitu, o yaştan itibaren ufaktan bakkala göndermeye başladı biraderinizi. amaç, eğitimdi; sosyal iletişim. rakı da, hemen her daim alışveriş listesinde bulunduğundan, genç yaşta aldı arkadaş şişeyi eline.
bu alışveriş dönüşlerinin belki de ilkinde, ilklerinde meydana gelen elim hadise bir yana, hiç bırakmadı arkadaş şişeyi elinden daha sonra.
o gün bırakmasının nedeni ise, düşmesiydi. ayağı basamaklara takıldı, düştü işte çocuk.
o kadar üzüldü, öyle zırıl zırıl ağlamaya başladı ki, ulu manitu, muhtemelen geri zekalı olduğunu düşündü büyük oğlunun. çünkü, bir yerine bir şey olmadığı halde ağlamayı sürdürüyordu.
bu durumda, başına gelen bu salak kaza nedeniyle cezalandırılacağından korktuğu için ağladığı endişesine kapıldı çocuğun. can havliyle salak çocuğunu teskin etmeye uğraşırken, kendi içi acıdı, çocuğu üzülüyor diye.
sahtekar olduğumu düşünmemiştir umarım?
çocuk ise, üzülüyordu harbiden; çok üzülüyordu rakı şişesinin kırılmasına. ama, korkudan değildi.
o yaşta görebildiği kadarıyla, rakı babasının en sevdiği şeydi ve o yok olmuştu. bunun sebebi de, biraderinizdi, salaklığı. ayağı basamaklara takılmadan önce, babası bir an önce sevdiği şeye kavuşsun diye salak salak koşuyordu çünkü.
yoksul olduklarının pek farkında mıydı o vakitler, onu hatırlayamıyor çocuk. öyleyse, üzüntüsü katlanmıştır. yazık lan, bacak kadar çocuk daha.
o çocuk, bir daha hiç kırmadı rakı şişesini. ve sığırlar çıkmadıysa karşısına, hep soğuk içti içkisini.
riko
12 Ekim 2008 Pazar
delik deşik
kirpi gibisin çocuk
her tarafın diken
kim elini uzatsa
delik deşik
üstelik
sen de kan içindesin
attila ilhan
(ayrılık sevdaya dahil, 3 yıl olmuş usta; toprağın bol olsun).
her tarafın diken
kim elini uzatsa
delik deşik
üstelik
sen de kan içindesin
attila ilhan
(ayrılık sevdaya dahil, 3 yıl olmuş usta; toprağın bol olsun).
5 Ekim 2008 Pazar
sefil
23 ağustos ‘05, cihangir
riko biraderiniz, yıllar önce verdiği sözü (bakınız: arşiv, salak başlıklı yazı, 29 eylül ’01) tuttu ve salaklık anıtını dikti nihayet. salak köşesi gibi, basit bir anıt. üzerine nazar boncukları dizili iplerin bir şişenin üzerine sarılmasından ibaret, süslüyor kütüphaneyi.
bu salaklık hadisesi, kişiden kişiye farklıdır haliyle. bizimkinin değişmez salaklığı, ulu manitu öğretisinin sadık uygulayıcısı olmasından kaynaklanır. bu nedenle, arkadaş kendince herkesle eşittir, herkes de onunla.
bu eşitlik işi iyidir güzeldir de, eşitliği hazmedebilen, bunu eşit eşit yaşayabilenlerle. eşitliği “iki kere iki” önermesiyle anlayan bir kişiyle eşit olunamaz çünkü.
eşitlik ölçülüp biçilemez, ortadan ikiye bölünemez. eşitlik, paylaşılır. bölerek, parçalayarak değil, ortak bütünü oluşturarak ve tabii ki yaşayarak, yaşatarak.
eşitlerden biri, eşitlikten aldığını sandığı gazla bu ortak bütün içinde kendi alanını genişletmeye kalkarsa; bu, sorunun başlangıcıdır.
uzarsa, krize dönüşür. kriz, sözü bitirirse, bu sondur; başlangıcın, eşitliğin, paylaşılan bütünün sonu. sözün bittiği yerden, hemen uzamak lazım gelir.
çünkü, sözün bittiği yer, şiddetin başlangıcıdır. eşitine şiddet uygulamaya kalkan, şirrettir, zorbadır. zorba ise, en hafif tabiriyle, sefildir, söz sefili.
sefaleti sözünde olanlarla eşit olunamaz. çünkü hadlerini unuturlar. sorunu, krizi doğuran da budur zaten. ve sefaletin başlangıç noktasını.
tam burada, bu noktada uzamazsanız oradan, o noktadan; nokta yerine koyduğunuz virgülün mesafesi kadar en azından kendi eşitliğinize kaçar.
kendinizi salak hisseder, dikersiniz anıtlarınızı salaklığınıza, salaklıklarınıza.
ama aslında yalnızca salak değil, aynı zamanda keriz hissedersiniz. en hafifinden, virgül kerizi. çünkü, bir sefille bir bütün oluşturma yoluna girmiş; bu nedenle, vermişsinizdir.
sefil ise giderken, yalnızca verdiklerinizi değil, verdiklerini de götürür. bırakın söylediklerini, yazdıklarını bile siler, geçer.
vermeden almak yaradana mahsustur derdi, ulu manitu...
giden, beklentiniz, umudunuzdur aslında. bu durumda, asıl sefil, kendinizsinizdir.
amaan, siktiredin! dolaşıyoruz işte, kıyı köylerinde hayatın.
riko
riko biraderiniz, yıllar önce verdiği sözü (bakınız: arşiv, salak başlıklı yazı, 29 eylül ’01) tuttu ve salaklık anıtını dikti nihayet. salak köşesi gibi, basit bir anıt. üzerine nazar boncukları dizili iplerin bir şişenin üzerine sarılmasından ibaret, süslüyor kütüphaneyi.
bu salaklık hadisesi, kişiden kişiye farklıdır haliyle. bizimkinin değişmez salaklığı, ulu manitu öğretisinin sadık uygulayıcısı olmasından kaynaklanır. bu nedenle, arkadaş kendince herkesle eşittir, herkes de onunla.
bu eşitlik işi iyidir güzeldir de, eşitliği hazmedebilen, bunu eşit eşit yaşayabilenlerle. eşitliği “iki kere iki” önermesiyle anlayan bir kişiyle eşit olunamaz çünkü.
eşitlik ölçülüp biçilemez, ortadan ikiye bölünemez. eşitlik, paylaşılır. bölerek, parçalayarak değil, ortak bütünü oluşturarak ve tabii ki yaşayarak, yaşatarak.
eşitlerden biri, eşitlikten aldığını sandığı gazla bu ortak bütün içinde kendi alanını genişletmeye kalkarsa; bu, sorunun başlangıcıdır.
uzarsa, krize dönüşür. kriz, sözü bitirirse, bu sondur; başlangıcın, eşitliğin, paylaşılan bütünün sonu. sözün bittiği yerden, hemen uzamak lazım gelir.
çünkü, sözün bittiği yer, şiddetin başlangıcıdır. eşitine şiddet uygulamaya kalkan, şirrettir, zorbadır. zorba ise, en hafif tabiriyle, sefildir, söz sefili.
sefaleti sözünde olanlarla eşit olunamaz. çünkü hadlerini unuturlar. sorunu, krizi doğuran da budur zaten. ve sefaletin başlangıç noktasını.
tam burada, bu noktada uzamazsanız oradan, o noktadan; nokta yerine koyduğunuz virgülün mesafesi kadar en azından kendi eşitliğinize kaçar.
kendinizi salak hisseder, dikersiniz anıtlarınızı salaklığınıza, salaklıklarınıza.
ama aslında yalnızca salak değil, aynı zamanda keriz hissedersiniz. en hafifinden, virgül kerizi. çünkü, bir sefille bir bütün oluşturma yoluna girmiş; bu nedenle, vermişsinizdir.
sefil ise giderken, yalnızca verdiklerinizi değil, verdiklerini de götürür. bırakın söylediklerini, yazdıklarını bile siler, geçer.
vermeden almak yaradana mahsustur derdi, ulu manitu...
giden, beklentiniz, umudunuzdur aslında. bu durumda, asıl sefil, kendinizsinizdir.
amaan, siktiredin! dolaşıyoruz işte, kıyı köylerinde hayatın.
riko
2 Ekim 2008 Perşembe
portakal
04 eylül ‘08
su gibi,
rüzgar gibi:
sevgi.
mutlaka, akar;
kedidir,
portakal.
sevgili, sevgili.
su gibi,
rüzgar gibi:
sevgi.
mutlaka, akar;
kedidir,
portakal.
sevgili, sevgili.
1 Ekim 2008 Çarşamba
nereye?
01 ekim ’08, cihangir
bekle dedim godot’ya,
gelmeye gidiyorum.
beckett usta söyledi:
daha iyi yenilmeye.
bekle dedim godot’ya,
gelmeye gidiyorum.
beckett usta söyledi:
daha iyi yenilmeye.
salak
28 eylül '01, ayaspaşa
bugün evde yeni bir çalışma başlattım. kendime salak köşesi hazırlıyorum. çok da basit, sıkı bir salağa yakışırcasına basit. not almak için kullandığım arkası basılı a4 kağıtlara, irili ufaklı "ben bir salağım", "salağın önde gideniyim" türünden vecizeler yazıp, çalışma masamın yüzünü dönük olduğu köşeye asıyorum.
böylece günün uyumak dışında kalan neredeyse tümünü geçirdiğim masadan kafamı kaldırdığım anda, kendi gerçeğimle göz göze geliyorum. çalışmayı, yani salak köşesi'ni zenginleştirmeyi planlıyorum şimdi. mesela bu yazı. bunu da basıp, köşeme asacağım. salak köşeme.
aslında o köşeye başka şeyler de asmak isterim ama, o zaman ne köşe yeter, ne de evin tüm duvarları. bir de, eve gelen giden oluyor tabii ara sıra olsa da. bu durumda biri tüm kadroyu bir arada görse; ne bir arkadaşım, ne de başkası kalır yaşamımda.
ne garip, yaşam ilerledikçe tanıdık yüzler, alınan verilen selamlar sürekli artıyor, kalabalıklaşıyor. ama kafadaki arka ve yaşama kendi boyutuyla bakan gerçek planda, her geçen gün yalnızca ölülerimin gerçekten gülümseyen yüzleri çoğalıyor.
bizler burada çoğaldıkça seyrekleşir, yıvışır, yılışırken, ölülerimiz bizler için endişelenen yüzlerini gülümsemeyle perdeleme çabası içinde, kaygıyla izliyor olan biteni.
her günkü sabahlardan değildi bu sabah. çünkü her günkü ihtiyaçlarımı hallettikten sonra, yapacak iş kalmadı. elimde bir kahveyle ebleh ebleh bakınırken evde hangi kitap, boya ya da müzik ruhumdaki çöküntüyü bir an olsun benden uzaklaştırabilir diye, kendimi not almak için kullandığım kağıtların üzerine durmadan "ben bir salağım" yazarken yakaladım. sonra işi büyüttüm, kalem türlerini kattım. ardından boya kalemleri derken, oldu salak köşesi.
iyi de oldu harbiden, bünyedeki daralmayı azalttı biraz da olsa. çünkü sakin düşünme fırsatı doğdu oyalanırken. ve sonuca da ulaştım:
başıma gelenlere halen şaşıyordum ve bu yüzden ben yalnızca salak değil, salağın önde gideniydim. ve salak olduğumu asla ve asla unutmamam gerekiyordu. bunu unuttuğum anlarda şaşıyordum çünkü olan bitene. halbuki, olan biten normaldi. hala şaşırmak, tescilli salaklıktı.
çünkü salak kardeşim, bu şaşkınlıkların, iyiniyetli ve dürüst apansız yakalanışların ardından, depresyonların geliyordu. ruhundaki yıkıma, çöküntüye hakim olamayıp depresyonlara kaptırdığın kendin, her seferinde daha da yıpranmış olarak dönüyordu gün yüzüne.
bu nedenle, bu bilgiye, bulguya, sonuca sahip biri olarak, artık şaşırmamam lazımdı. şaşırmamam için de salak olduğumu unutmamam. bunu not ettim bir kez daha, filmlerdeki okullarda gördüğüm salaklar gibi.
bir dahaki salaklığımda, gerçek okullarda gördüğüm gibi, gidip tek ayak üzerinde duracağım orada. perdeleri de sonuna kadar açacağım ki, konu-komşu da görsün.
sözüm meclisten içeri, salak köşesi'ni herkese tavsiye ederim içtenlikle. tabii ki, ruhunda salaklık taşıyanlara. saflara. temiz, güzel saflara. saf kalanlara, safta kalanlara.
diğerleri mi? onlar, zaten salak değil. gerekirse bizim yıkım ve çöküntülerimizi ve dahi depresyonlarımızı da kullanarak, makinalarını döndürürler. onların makinaları hiç teklemez, operasyonları aksamaz, programları bozulmaz. usame bin ladin vız gelir onlara. tırıs gider, tırsar, ancak gider.
şimdi aklıma geldi, bir de salak defteri açmaya karar verdim. çok güzel defterlerim vardır benim, çok severim. hepsinin ayrı ayrı isimleri vardır aramızda. çoğu hediyedir salaksevenlerden. salak defterimi de, köşeme katacağım.
aslında, bir de salak anıtı bulsam, süper olacak ya, neyse. hepsi bir güne sığmaz, çalışma uzun. çünkü yaşam uzun. daha tek ayak üzerinde dikileceğim köşemde; kaçınılamaz, kaçılamaz gelecekte. ben bir salağım çünkü. salak.
riko
bugün evde yeni bir çalışma başlattım. kendime salak köşesi hazırlıyorum. çok da basit, sıkı bir salağa yakışırcasına basit. not almak için kullandığım arkası basılı a4 kağıtlara, irili ufaklı "ben bir salağım", "salağın önde gideniyim" türünden vecizeler yazıp, çalışma masamın yüzünü dönük olduğu köşeye asıyorum.
böylece günün uyumak dışında kalan neredeyse tümünü geçirdiğim masadan kafamı kaldırdığım anda, kendi gerçeğimle göz göze geliyorum. çalışmayı, yani salak köşesi'ni zenginleştirmeyi planlıyorum şimdi. mesela bu yazı. bunu da basıp, köşeme asacağım. salak köşeme.
aslında o köşeye başka şeyler de asmak isterim ama, o zaman ne köşe yeter, ne de evin tüm duvarları. bir de, eve gelen giden oluyor tabii ara sıra olsa da. bu durumda biri tüm kadroyu bir arada görse; ne bir arkadaşım, ne de başkası kalır yaşamımda.
ne garip, yaşam ilerledikçe tanıdık yüzler, alınan verilen selamlar sürekli artıyor, kalabalıklaşıyor. ama kafadaki arka ve yaşama kendi boyutuyla bakan gerçek planda, her geçen gün yalnızca ölülerimin gerçekten gülümseyen yüzleri çoğalıyor.
bizler burada çoğaldıkça seyrekleşir, yıvışır, yılışırken, ölülerimiz bizler için endişelenen yüzlerini gülümsemeyle perdeleme çabası içinde, kaygıyla izliyor olan biteni.
her günkü sabahlardan değildi bu sabah. çünkü her günkü ihtiyaçlarımı hallettikten sonra, yapacak iş kalmadı. elimde bir kahveyle ebleh ebleh bakınırken evde hangi kitap, boya ya da müzik ruhumdaki çöküntüyü bir an olsun benden uzaklaştırabilir diye, kendimi not almak için kullandığım kağıtların üzerine durmadan "ben bir salağım" yazarken yakaladım. sonra işi büyüttüm, kalem türlerini kattım. ardından boya kalemleri derken, oldu salak köşesi.
iyi de oldu harbiden, bünyedeki daralmayı azalttı biraz da olsa. çünkü sakin düşünme fırsatı doğdu oyalanırken. ve sonuca da ulaştım:
başıma gelenlere halen şaşıyordum ve bu yüzden ben yalnızca salak değil, salağın önde gideniydim. ve salak olduğumu asla ve asla unutmamam gerekiyordu. bunu unuttuğum anlarda şaşıyordum çünkü olan bitene. halbuki, olan biten normaldi. hala şaşırmak, tescilli salaklıktı.
çünkü salak kardeşim, bu şaşkınlıkların, iyiniyetli ve dürüst apansız yakalanışların ardından, depresyonların geliyordu. ruhundaki yıkıma, çöküntüye hakim olamayıp depresyonlara kaptırdığın kendin, her seferinde daha da yıpranmış olarak dönüyordu gün yüzüne.
bu nedenle, bu bilgiye, bulguya, sonuca sahip biri olarak, artık şaşırmamam lazımdı. şaşırmamam için de salak olduğumu unutmamam. bunu not ettim bir kez daha, filmlerdeki okullarda gördüğüm salaklar gibi.
bir dahaki salaklığımda, gerçek okullarda gördüğüm gibi, gidip tek ayak üzerinde duracağım orada. perdeleri de sonuna kadar açacağım ki, konu-komşu da görsün.
sözüm meclisten içeri, salak köşesi'ni herkese tavsiye ederim içtenlikle. tabii ki, ruhunda salaklık taşıyanlara. saflara. temiz, güzel saflara. saf kalanlara, safta kalanlara.
diğerleri mi? onlar, zaten salak değil. gerekirse bizim yıkım ve çöküntülerimizi ve dahi depresyonlarımızı da kullanarak, makinalarını döndürürler. onların makinaları hiç teklemez, operasyonları aksamaz, programları bozulmaz. usame bin ladin vız gelir onlara. tırıs gider, tırsar, ancak gider.
şimdi aklıma geldi, bir de salak defteri açmaya karar verdim. çok güzel defterlerim vardır benim, çok severim. hepsinin ayrı ayrı isimleri vardır aramızda. çoğu hediyedir salaksevenlerden. salak defterimi de, köşeme katacağım.
aslında, bir de salak anıtı bulsam, süper olacak ya, neyse. hepsi bir güne sığmaz, çalışma uzun. çünkü yaşam uzun. daha tek ayak üzerinde dikileceğim köşemde; kaçınılamaz, kaçılamaz gelecekte. ben bir salağım çünkü. salak.
riko
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
